برای بسیاری از ما این اتفاق می افتد در حالی که به موفقیتی که ظاهرا خواهانش بودیم رسیده ایم چندان حال خوبی را تجربه نمی کنیم و با خود می گوییم همه آنچه می خواستم همین بود؟ چرا اینگونه می شود؟
می بینیم دست زدن ها و کف زدن های دیگران چندان حالی به ما نداد گاهی خوب که نگاه میکنیم می بینیم آن موفقیت انتخاب واقعی ما نبوده یا انتخاب خودمان بوده اما آن تلاش مضاعف فقط برای این بود چشم عده ای را کور کنیم.
حالا چشم آن عده کور نشده یا اگر شده خیلی کور نشده یا اینکه کور شد اما فهمیدیم چندان هم مهم نبوده است، کور شدن چشم دیگران آنقدر هم خوشحالمان نکرد. به ظاهر انگیزه خوبی بود. کور شدن چشم دیگران آنقدر ارزشمند نبود که ما اینهمه از زمان خود هزینه کنیم.
گاهی هم در دام مقایسه می افتیم و خود را با کسی که اطلاعات زیادی هم از زندگی او نداریم می سنجیم، یعنی نمی دانیم ورودی هایش برای دستیابی به آن موفقیت چه بوده یا اصلا چه انگیزه هایی داشته، اما فقط چون می بینیم ظاهرا حالش خوب است ( که البته ممکن است این حال از درون ویران باشد فقط در مقابل ما خوب است) سعی میکنیم روش او را انتخاب کرده و خود را به آب و آتش می زنیم تا به موفقیتی برسیم بعد که رسیدیم چون موفقیت انتخاب واقعی ما نبوده یا ما اصلا آدمی نبودیم که به دنبال موفقیت باشیم حالمان خوب نیست، حتی ممکن است موفقیت مان خیلی هم بزرگ باشد اما چون رابطه نزدیکی با ما نداشته در حالی که باید خوشحال باشیم حالمان خوب نیست تشویق های بیرونی هم خوشحالمان نمی کند.
واقعیت این است که بخش زیادی از انگیزه های ما برای موفقیت، تایید بیرونی و نگاه به بیرون است و آبشخور از درون ما سرچشمه نمی گیرد، مسلما این میزان برای هر کسی متفاوت است و کم و زیاد دارد. هر چقدر میزانش بالا باشد رابطه مستقیمی با حال خرابی ما در اوج موفقیت دارد.
اما آیا انگیزه های بیرونی و چیزهایی که در بالا از آنها مثال زدم همیشه بد هستند، به نظرم کاربرد انگیزه های بیرونی آنجا مثمر ثمر است که ما دچار نوعی انفعال یا کمالگرایی شده ایم و نیاز به حرکت داریم اما انگیزه کافی نداریم اینجا آن انگیزه ها می توانند به کمک ما بیایند و البته که این نباید به عادت ما تبدیل شود برای دو سه بار خوب است و از آن به بعد باید دنبال انگیزه های درونی بگردیم تا در اوج موفقیت حال خوبی را تجربه کنیم.
