گاهی که خواسته ناخواسته پای صحبتهای مادر و دخترها پدر و پسرها یا زن و شوهرها مینشینم. خیلی تعجب میکنم انگار همه با هم در حال مسابقه و رقابت و به رخ کشیدن هستند.
مادر و دخترها مسابقه زیبایی دارند، پدر گذشته سخت و موفقیت امروز را به رخ پسرش می کشد و طوری با او رفتار میکند که انگار دشمن خونی هم هستند در رقابتی نفس گیر همه در حال شاخ و شانه کشیدن برای هم هستند.
زن و شوهرها هم که دیگر بازارشان گرم است براساس مشاهده من البته بیشتر زن ها انتظار دارند که شوهرشان یک فرشته آسمانی باشد و هرگونه اخم و اوقات تلخی و گندبازی آنها را تحمل کند. انتظار ندارند خودشان خیلی خوب باشند اما انتظار دارند که شوهرشان خیلی خوب باشد.
مردها هم همیشه فکر میکنند رفتارهایشان کاملا درست است و کمتر نیازی به اصلاح و تغییر می بینند.
در بعضیها هم کل زحمت زندگی بر دوش زن افتاده و مردها هم جدیدا از خانمها خانه و ماشین و غیره می خواهند.
و جالب اینکه بیشتر طرفین دعوا می گویند برای هم اصلا کم نگذاشته اند، یعنی چی: هر چی پول داشته اند خرج همدیگر کرده اند.
معمولا هم می گویند خدا باید به آدم شانس بده که یه بچه خوب داشته باشه یا شوهر خوب، در مورد بچه که اصلا به شانس اعتقادی ندارم، شاید در مورد شوهر بتوان چنین چیزی گفت.
من معمولا در چنین شرایطی بیشتر حق را به فرزندان میدهم نه اینکه با رفتارهایشان موافق باشم، جلوی رویشان اما نه پیش پدر و مادرشان.
چون پدر و مادر را مسئول بیشتر رفتارهایی میدانم که از بچه ها سر میزند.
بین زن و شوهرها هم میگویم با یک حساب سرانگشتی پنجاه پنجاه.
اما وقتی به آنها میگویم باید تلاش کنی تا یکسری از رفتارها را تغییر بدهی و این زمان میخواهد همه میگویند بی فایده ست چون این کار دیربازده است همین امروز و فردا انجام نمیشود به آنها میگویم این ساختن شاید نهایتا دو الی سه سال طول بکشد میگویند زیاد است، میگویم اما در عوض به اندازه چهل پنجاه سال اگر اجل مهلت دهد در کنار هم به خیر و خوشی زندگی خواهید کرد این خیر و خوشی برایشان چندان قابل تصور نیست شاید همان مشکلیست که دن گیلبرت در کتاب “افتان و خیزان به سمت خوشبختی” از آن میگوید. ضعف در پیش بینی احساسات در آینده است.
در بین بیشتر این موارد یک مادر بود که به جد از من میخواست در این باره به او توصیه هایی داشته باشم.
من هیچ ادعایی در این زمینه ندارم اما خوب مورد صحبت قرار میگیرم.
همچنین توان ذهنی وجسمی و روانی کافی ندارم که این عمری را که در اختیارم هست اینگونه به بطالت و به بحثهای بیهوده بگذرانم مگر طرف مقابلم برایم بسیار ارزشمند باشد که آن هم اندازه ای دارد.
من همیشه دو نکته را که ویلیام گلاسر در تئوری انتخاب و استفان کاوی در هفت عادت مردمان موثر به آن اشاره میکند. را میگویم.
ویلیام گلاسر: نقل به مضمون، تحت هیچ شرایطی اجازه ندهید رابطه تان با فردی که برایتان اهمیت دارد خراب شود رابطه را یک چیز جدا از مشکلات بدانید که همیشه باید حفظ شود.
استفان کاوی: نقل به مضمون، هنگامی که طرف مقابل شما بخصوص فرزند شما احساسی صحبت می کند شما به او پاسخ منطقی ندهید بلکه لایه لایه از احساس تا منطق با او عمیقتر شوید و سپس حرفهایتان را بزنید.
خلاصه اینکه وقتی به آنها می گویم باید برای داشتن یک زندگی خوب تلاش کرد، باید آن را ساخت، باید صبر کرد و… پاسخ چندان امیدوارکننده ای نشنیدم.
مساله اینجاست که ما اهل ساختن نیستیم اما تا دلتان بخواهد عطش فراوانی برای ویران کردن داریم.
چون ساختن زمان می برد، تلاش میخواهد، گاهی اوقات کوتاه آمدن میخواهد، زمانبر است، سختی دارد، صبوری میخواهد اما ویران کردن در دقایقی رخ میدهد و ظاهرا انرژی بخش هم هست احساس قدرت میدهد.
اینروزها تعداد کمی از آدمها را می بینم که در حال ساختن هستند سعی می کنم بیشتر رفت و آمدهایم و صحبتهایم با آنها باشد تا لااقل روحیه و انگیزه ام را برای ساختن از دست ندهم و دچار روزمرگی و اسیر جبر و زمانه آدمهای ویران کننده نشوم.
به نظرم زندگی یه سرعت سرسام اوری پیدا کرده که سابق بر اون نبود
از سرعت اینترنت گرفته که گذشته با اینترنت دایال اپ چقدر باید منتظر میشدی که یه سایت باز بشه
چه برسه به اینکه بخوای فیلمی دانلود کنی
همه چیز حضوری بود برای انجام اکثر کارها باید حاضر میشدی میرفتی بیرون، مسیر و راه و ترافیک و سرما و گرما
ولی الان اکثر کارها با چند کلیک ساده از خانه انجام میشه
سرعت پخت غذاها در مایکرویو، اسانسور به جای پله، هواپیما به جای سفرهای زمینی، پیام های صوتی به جای زحمت تایپ کردن؛ و اصلا خود پیام زدن به جای زحمت شماره گرفتن و حال و احوال و صحبت کردن
زندگی یه سرعت عجیبی گرفته که این بین رابطه ها رو هم تحت تاثیر قرار داده
میخوایم خوب باشیم به سرعت
میخوایم لاغر شیم به سرعت
میخوایم همسر خوبی پیدا کنیم به سرعت
میخوایم بچه مودبی داشت باشیم به سرعت
و این نرسیدن به چیزهایی که میخوایم کلافگی و عصبی بودن ایجاد می کنه که تنش هاش رو باید خودمون و اطرافیانمون تحمل کنیم
خیلی متن جالبی داشتید واقعا ممنون
ممنون از شما