در اطراف همه ما احتمالا می توان آدمهایی پیدا کرد که بسیار زلال و شفاف هستند.
آنقدر زلال و شفاف که نمی توانی نگاهشان کنی چون تصویر نازیبای خودت را میبینی و حالت بد می شود.
آدمهایی که مهربانی شان و سادگی شان باورپذیر نیست.
و این مهربانی و سادگی بسیار شکننده شان کرده.
آدمهایی که با همه اعتمادشان به دوستی ما می آیند به ما لطف های بیکران دارند.
آدمهایی که به هیچ طریق باور نمی کنند دنیا پر است از آدمهای بدجنس و بدسلیقه و بدخواه.
آدمهایی که هر چیزی را با لبخند و مهربانی پاسخ می دهند.
آدمهایی که اهل غر زدن و سر و صدا کردن نیستند و در سکوت و خاموشی مهربانی می کنند.
آدمهایی که برای کمک به ما به هوا و بی مهابا به دل خطر می زنند و شاید هرگز ما متوجه کمک آنها نشویم.
آدمهایی که بی دلیل دوست میدارند.
آدمهایی که عظمت شان در درون شان خفته است.
به هر شکلی که می توانیم هوای این آدمها را داشته باشیم.
