چند وقت پیش که کتاب روانشناسی عزت نفس را می خواندم به جمله ای برخوردم هر چند این جمله را بارها و بارها جاهای مختلف به شکل های مختلف خوانده ام و از جمله در کتاب تئوری انتخاب، اما اینجا نیز برایم جالب آمد و فکر می کنم این جملات را باید هر روز، هر شب عین ذکر با خود تکرار کنیم اینکه:
کسی نمی آید
ناتانیل براندن در کتاب روانشناسی عزت نفس اینگونه می گوید:
پس از سال ها کار با اشخاص مختلف برای بالا بردن عزت نفس آن ها، همیشه در جریان روان درمانی به لحظاتی برخورده ام که ذهنیتی در بیماران ایجاد می شود و من به اجبار حرکت رو به جلو دیگری را آغاز می کنم.
یکی از مهم ترین این لحظات وقتی است که بیمار « کسی نمی آید» را در ذهن خود تجربه می کند.
کسی برای نجات من نمی آید.
کسی نمی آید که به زندگی من سر و سامانی بدهد.
کسی نمی آید که مسایل مرا حل کند.
اگر خود من برای زندگی ام کاری صورت ندهم چیزی بهتر نمی شود.
رویای یک ناجی که به سروقتمان بیاید ممکن است به ما آرامش بدهد، اما رفتارمان را انفعالی می کند و توانمان را می گیرد.
ممکن است کسی بر این عقیده باشد که:
اگر به اندازه کافی ناراحتی بکشم
اگر به قدر کافی مایوس شوم
اگر به قدر کافی التماس کنم
معجزه ای رخ می دهد، اما باید دانست که این فریبی بیش نیست.
بعدها درباره این کتاب بیشتر خواهم نوشت.
معصومه
هنوز فید وبلاگت من چشم‌های من رو نوازش نمی‌کنه ولی با این‌حال، قرار نیست باعث بشه به اینجا سر نزنم.
به قول خودت: تو از اولین متممی‌های خوبی بودی که راه رو بهم نشون دادی. خوبی‌های تو رو فراموش نمی‌کنم. همینطور که اون جمله و اون شب به یاد موندنی رو.
راستی، خواستم بگم جدیداً توی انتخاب تیترهات خیلی ماهر شدی. قبلاًها تیترهات (بر خلاف حرفات و نوشته‌هات) برام خیلی جذاب نبود، الآن باید اعتراف کنم خیلی جذاب شدن برام.
استاد، راه رو به ما هم نشون بدید تا به جذابیت‌های خودمون روز به روز اضافه کنیم 🙂
سینا باز شیطونی کردی، راستش فکر نمی کردم پشت کامنتها و نوشته هات اون قیافه بسیار آرام و جذاب و دوست داشتنی باشه فکر می کردم باید خیلی شیطون باشی.
و اینکه تیترها خودشون میان واقعا من کاری نمی کنم. مثل شعر
ممنون بابت این وبلاگ و حس خوبی که از نوشته هات دارم
(مثل اینکه قسمت رای دادن ایرادی داره چند جای دیگه هم غیرفعال بود)
ممنون عزیزم باشه حتما چک می کنم.